Kitap Künyesi

Yazar: Patrick Modiano

Çevirmen: Hülya Tufan

Yayın Evi: Can Yayınları

İSBN: 9755104270

Sayfa Sayısı: 112

Yıkıntı Çiçekleri Ne Anlatıyor? Konusu, Ana Fikri, Özeti

Can Yayınları, uygar roman cangılında keşiflerini sürdürüyor: Türkiye’de ilk kez piyasaya çıkan Patrick Modiano (1945) son dönem Fransız romancılığının en büyük adlarından biri. Yıkıntı Çiçekleri adlı bu romanında Modiano, kendi doğumundan on iki yıl öncesinin gizemli bir vakasından yola çıkıyor : Oldukça tertipli, oldukça sakin, ‘mazbut’ yaşamları olan bir genç çift, bir gece tesadüf sonucu tanıdıkları iki çiftle, komşularını şaşırtacak seviyede şamata yaparak eğlendikten sonrasında, sabaha karşı intihar ederler. Modiano, kolektif belleğin labirentlerinde yitmiş bir dedektif şeklinde, bu çiftin son gecesini tekrardan kurmaya çalışır; artık eskisi şeklinde olmayan, taparcasına sevilmiş olduğu Paris’te dolaşır ve genç çiftin intihar nedenini araştırırken sanki kendi geçmişini, kendi kimliğini de araştırmaktadır; bir süre sonrasında gerçek, yapıntıya (fiction), imgelem de, anılara karışır. Kimlik araştırması, normal olarak, insanoğlunun kendi geçmişiyle hesaplaşmasıdır ve sonucu öncesinden kestiremezsiniz. Öyleki bir an gelir ki, romandan romana kendi derisini birazcık daha soyan Modiano’nun neşterinin soğuk ve keskin çeliğini kendi derinizde duyumsarsınız; bir oda müziği dinlediğinizi sanırken derin bir gerçeğin senfonisiyle yüz yüze gelirsiniz. Sarsıcı, sersemletici, yürek buran, fakat lirik bir roman Yıkıntı Çiçekleri.

Yıkıntı Çiçekleri Alıntıları – Sözleri

• Sanırım asla dönmeyecek.
• Konuşabilirdim onunla, fakat son karşılaşmalarımızdan bu yana geçen vakit, onu, tıpkı uzak bir adanın kumsalında bıraktığım biri şeklinde ulaşılmaz kılmıştı.
• Bu düş gerçek yaşamda neye denk düşüyor acaba?
• Sol göğsünün altında açıkça görünen bir yaradan kan akıyordu..
• Kaldırımda, solmuş yapraklar.
  Hüznümle bir olmuş
• “Neden varlığından bile habersiz olduğunuz, bir kez rastladığınız ve tekrar göremeyeceğiniz insanoğlu, kıyıda köşede kalmış olarak hayatınızda mühim bir rol oynarlar?”

Yıkıntı Çiçekleri İncelemesi – Kişisel Yorumlar

Modiano’yu Nobel aldıktan sonrasında tanıdım. İlk okuduğum kitabı En Uzağından Unutuşun oldu. Sonrasında dilimize çevrilen öteki kitaplarını da okumak istedim. Zaten 100 sayfa civarında ve kolay okunan kitaplar hepsi. Ne var ki iki tanesinin baskısı yoktu, işte bu da baskısı olmayan o iki kitabından biri.
Dilimize çevrilen kitapları;
En Uzağından Unutuşun
Bir Gençlik
Bir Sirk Geçiyor
Yıkıntı Çiçekleri (baskısı yok)
Fena Bir İlk bahar (baskısı yok)
Babam ve Ben (çocuk kitabı)
Bu kitaplar içinde okumadığım Fena Bir İlkbahar ve çocuk kitabı olduğu söylenen Babam ve Ben kaldı. Okuduğum dört Modiano kitabı içinde zevk almadığım tek kitap ise bu oldu. Yine de öteki Modiano kitapları şeklinde emsalsiz bir havası, bir seçimi var bu kitabın da. Bana, Demir Özlü’ nün yazdığı ve benim de Kanat Atkaya’nın bir yazısı vesilesiyle okuduğum Bir Beyoğlu Düşü kitabını anımsattı fazlasıyla. Yalnız onu okurken bundan oldukça daha çok sıkılmıştım. Üstelik o kitapta adı geçen mekanlara, bu kitaba kıyasla oldukça daha çok hakimdim.
Modiano kitaplarında belli başlı ögeler hep var. Bir kent, bu şehirde savrulan bir ya da birden fazla genç, asla net olarak okuyucuya tanıtılmayan tabiri caizse genel anlamda siluet halinde bir baba figürü, melankoli ve tüm kitaba sirayet eden puslu atmosfer. Modiano bunu tam olarak iyi mi yapıyor bilmiyorum fakat tasvir etmiş olduğu tüm mekanları, yarattığı tüm karakterleri ve hatta hikayeyi buğulu bir camın ardına koyuyor adeta ve size asla net bir görüntü sunmuyor. Bu metafor üstünden gidersek bu kez camdaki buğu bana oldukça fazla geldi ve beklediğimden, istediğimden oldukça daha azca şey görebildim. Bu yüzden de öteki ktiapları kadar sevip zevk alamadım bu kitabından.
Net bir bilgim olmamakla beraber Modiano’nun babasız büyüdüğünü ya da babasıyla ufak yaştan itibaren oldukça kopuk bir ilişkisi bulunduğunu okumuştum. Sanıyorum ki bu yüzden tüm kitapların varlığı tartışmalı bir baba var, tıpkı kendi hayatında olduğu şeklinde kısaca. Bu kitap öteki kitaplara kıyasla oldukça daha çok bir hesaplaşma içeriyor bana kalırsa. Ve kültürünü, sokaklarını, tarihini pek bilmediğim bir şehre ilişkin olan bu hesaplaşma da benim oldukça anlayabildiğim bir mevzu değil. O yüzden de oldukça sevemedim kitabı. Fakat Modiano seçimi, üslubu öteki kitaplarına olduğu şeklinde bu kitaba da nüfuz etmiş hatta o denli ki Modiano kitaplarından sayfalar koparılıp birbirinin içine yapıştırılsa, bu, pek oldukça okuyucu tarafınca fark edilemez şeklinde geliyor bana.
Belki kitapları daha uzun olsa aynı şeyi düşünmem, sıkılırım sadece şu ana kadar okuduğum her Modiano kitabının arkasından bir yenisini okumak istedim. Bu bahsettiğim özgünlüğü, seçimi, melankoliyi ve yaşamın rüzgarına bakılırsa savrulan o genç karakterleri hep oldukça sevdim. Okurken sıkıldığımı söylediğim bu kitabı bile bitirir bitirmez Fena Bir İlk Bahar’ı aramaya başladım. (Utku Turhan)

YIKIMA UĞRAYAN BELLEK, ORADA ÇİÇEK BULURSA…: Uyarı: Okuyunca kitabından alacağınız tat azalabilir. Okusanız da muhtemelen bir tat alamayacaksınız aslına bakarsanız…
“Yıkıntı Çiçekleri”, Proustvari bir kitap. Doğrudan hatırlamaya ilişkin ve belleğin insana oynadığı garip oyunlarla ilgili. Ancak Proust romanlarındaki, anlatımda mevcud o bilindik yoğunluk yok bu kitapta. Daha oldukça insanoğlunun okurken takip etmekte zorlandığı bir takım şahıs, vaka ve mekana dair, sıçramalar şeklinde kendini duyuru eden bir ifade var. Ben, ikisinin arasındaki farklılığın yazıldıkları zamana ilişkin bulunduğunu ileri süreceğim. Zira çok açık ki, “Yıkıntı Çiçekleri’nin yazarı Patrick Modiano, vaka örgüsü bile olmayan bu kısa romanı, geçmişin izinin kısa vadelerle silmiş olduğu bir zamanda yazdığı için, o sıçramalarla kasıtlı olarak okuyucuya bunu hatırlatıyor. Âna hapsolmuş insanoğlunun, belleğin labirentlerinde, zihnin kendisine oynadığı garip oyunlarla baş başa kalışı… Niçin bir anlatı kurmuyor da, devamlı oradan oraya atlayıp duruyor bu yazar? diye sorup, öfkeyle karışık bir hayal kırıklığına kapılıyor okuyucu ister istemez. İsmi bile bu kadar iddialı olan romanın, beklentilerin altında kaldığını hissediyorsunuz kitabın sayfaları içinde kafa karışıklığı ile dolanırken. Yıkıntı çiçekleri sizi de boğmaya başlıyor. Öyleki ya “Göğsümün ta içinde bir baskı hissettim, yaprakları büyüyen ve beni boğan bir çiçek varmış şeklinde. Yere çakılmıştım. Allah’tan, kızlarımın varlığı beni bugüne bağlıyordu” yazmamış mıydı Modiano? Anlamın paylaşılabilir olmaktan çıkmış olduğu bir dönemin romanı olsa olsa bu şekilde olur. Bir Stendhal, bir Dostoyevski, bir Balzac’ın zamanı değildir artık şu sebeple yaşadığımız. Hatta Proust’un zamanı bile değildir artık. Okuyalım: “Ben camın yanından ayrılmamıştım. Yağmurun altında sokağın öte yanına geçti ve azca ilkin inmiş olduğumuz merdivenin tarafındaki duvara yaslandı. Orada, sırtı duvara dayalı, başı apartmana dönük, ayakta duruyordu. Yağmur, merdivenlerden üstüne akıyordu. Ceketi sırılsıklam olmuştu fakat bir milim bile kıpırdamıyordu. İşte o vakit, bugün hala açıklamaya çalıştığım bir şey oldu: Merdiveni tepeden aydınlatan sokak lambası söndü. Adam yavaş yavaş duvarın içinde eriyordu. Ya da yağmur, insanın üstüne yağa yağa, tıpkı suyun sabitleşmesine vakit kalmamış bir resmin renklerini silmesi şeklinde, siliyordu onu. Alnımı cama dayayıp gri duvara dikkatle bakmama rağmen, adamdan hiçbir iz kalmamış bulunduğunu gördüm.” Roman bizlere, istediğimizi vermiyor. Okuyucunun gönlünü okşayan, onun sırtını sıvazlayan, onu duygulara gark eden, yazar ve okur arasındaki o iç içe geçmiş girift sahtelikten hiçbir yaratı yok bu romanda. Yazar, dönemin hızla akışı yardımıyla mekanı silen bu hayatta, bizim bu dünyada artık geçmişi olan insanoğlu değil, şaşkın bir gezgin olarak var olduğumuzu duyuru etmektedir.”Baharın gelişini muştulayan bu pırıltılı sabahleyin vakti onları seyretmek ve kolay bir gezgin olmak istedim. Belki de yitirdiğim bir kenti tekrardan bulacak ve caddelerinde dolaşırken eskiden duyduğum hafiflik ve tasasızlığa tekrardan kavuşacaktım.” Sanki dünyaya, âna gelen, bu âna fırlatılan, geçmişi olmayan insanoğlunun(ki insan denebilir mi artık ona?)hafiflik ve tasasızlığıdır o. Yokolmanın dayanılmaz hafifliği! (narodnik)

Yıkıntı Çiçekleri PDF indirme linki var mı?

Patrick Modiano – Yıkıntı Çiçekleri kitabı için internette en oldukça meydana getirilen aramalardan birisi de Yıkıntı Çiçekleri PDF linkidir. İnternette ücretli olarak satılan bir çok kitabın PDFleri bulunmaktadır. Ancak bu PDF’leri yasal olmayan yollarla indirmek ve kullanmak hem yasalara hem de ahlaka aykırıdır. Yayın evlerinin sitesinden PDF satılıyorsa indirebilirsiniz.

Kitabın Yazarı Patrick Modiano Kimdir?

İtalyan Yahudisi bir babanın ve Belçikalı bir annenin oğlu olarak 1945 senesinde dünyaya gelen Modiano, Fransa’nın başkenti Paris’te dünyaya geldi. 2. Dünya Savaşı esnasında Paris’te hayata gözlerini açan yazar, ortaokulu devlet yardımıyla tamamladı. Lisede meşhur Fransız yazar Raymond Queneau’dan geometri dersi almaya başlamış olan Modiano, böylece edebiyat hayatına ilk adımını attı. Queneau ile tanışması hayatında bir dönüm noktası olan başarıya ulaşmış edebiyatçı, Fransa’nın meşhur yayınevi Éditions Gallimard’ın kokteyline katıldı. Modiano, 1968 senesinde ilk romanı “La Place de l’Étoile”i (Yıldızın Yeri) yayımladı. Kitapları 2 filme de mevzu olan başarıya ulaşmış yazarın ilk romanı, 42 yıl sonrasında Almanca’ya çevrildi. Bu romanıyla Alman Südwestrundfunk Radyosu’ndan ödül alan Modiano, Yahudi karşıtı politikalar yüzünden onca beklemek mecburiyetinde bırakıldı. 1978’de Goncourt ödülünü kazanan yazar, mütevazı dili ve kısa cümleleriyle “Modiano stili”ni yarattı. Modiano, eserlerinde sık sık 20. yüzyıl kent insanının yakın geçmişini buruk bir hüzünle hatırlayışını işliyor. Türkçe’ye çevrilen eserlerinden bazıları, Bir Sirk Geçiyor, Babam ve Ben, Bir Gençlik, En Uzağından Unutuşun, Fena Bir İlkbahar ve Yıkıntı Çiçekleri. 1970 senesinde Dominique Zerhfuss ile yaşamını birleştiren Modiano, evli ve 2 çocuk babası.

Patrick Modiano, geçmişte yolculuğa çıktığında bunu bir bakıma, insanların kendi rollerini, yaşamın rastlantılarına bakılırsa üstlendiği bir dünyanın tiyatrosal yanını gözlerimizin önüne sermek için yapar. Son aşama yalın bir üsluba haizdir. Modiano, Rue des Boutiques obscures adlı romanıyla 1978’de Goncourt Ödülü kazanmıştır.

Patrick Modiano Kitapları – Eserleri

• En Uzağından Unutuşun
• Mahallede Kaybolma Diye
• Babam ve Ben
• Karanlık Dükkanlar Sokağı
• Bir Gençlik
• Bir Sirk Geçiyor
• Fena Bir İlkbahar
• Yıkıntı Çiçekleri
• Qaranliq Otaqlar Küçəsi
• Kimliyi Bəlli Olmayan Qadınlar
• Möcüzəli Balaca

Patrick Modiano Alıntıları – Sözleri

• Evet, haziran akşamlarında burada ağaçların dallarında yaprakların hışırtısını dinleyerek bir içki içmek hakkaten de oldukça hoş olurdu… (Bir Gençlik)
• — Anlıyor musunuz, küçüğüm, tüm bu fotoğrafların her biri benim için bir pişmanlık sanki…
  Her şeyi kökünden kazıyıp atmak en ıyisı… (Fena Bir İlkbahar)
• Neden varlığından bile habersiz olduğunuz, bir kez rastladığınız ve tekrar görmeyeceğiniz insanoğlu, kıyıda köşede kalmış olarak hayatınızda mühim bir rol oynarlar. (Mahallede Kaybolma Diye)
• “Kitap yazmak, bununla beraber, izini kaybetmiş olduğu insanlara deniz feneri ya da mors alfabesiyle işaretler yollamaktı.” (Mahallede Kaybolma Diye)
• Bu fotoğrafların başına ne geldi acaba? Bunları çekmiş olan insana ne işe yaradığını bilmeyince gel de çık i§in içinden! (Fena Bir İlkbahar)
• Bu düş gerçek yaşamda neye denk düşüyor acaba? (Yıkıntı Çiçekleri)
• Mən divar donunda itib-batmışam. Divarın kölgəsinə qarışıb, onun rənginə düşüb görünməz olmuşam. Və mənə elə gəlir, məni bu qaranlıqdan çıxarmağa heç kimin gücü çatmaz. (Kimliyi Bəlli Olmayan Qadınlar)
• Geçen zamana ve dünyanın duyarsızlığına karşı koyamayacağının birden bire farkına varıyordu… (Bir Gençlik)
• Gecenin on biri bile olsa, ağacın sessiz varlığıyla rahatlıyordu (Mahallede Kaybolma Diye)
• “Neden varlığından bile habersiz olduğunuz, bir kez rastladığınız ve tekrar göremeyeceğiniz insanoğlu, kıyıda köşede kalmış olarak hayatınızda mühim bir rol oynarlar?” (Yıkıntı Çiçekleri)
• “Neyin hayalini kuruyorsun Catherine? Gözlüklerini takmalısın.”
  Sözünü dinlerdim, böylece her şey olağan ciddiyetine tekrardan kavuşurdu. Gözlüklerimle dünyayı olduğu şeklinde görürdüm. Hayal oluşturmak güçleşirdi. (Babam ve Ben)
• Gözlüklerimle dünyayı olduğu şeklinde görürdüm. Hayal oluşturmak güçleşirdi. (Babam ve Ben)
• Yine de sen kahveni iç (Bir Sirk Geçiyor)
• Birbirimize sarılmıştık boşluğa düşüyorduk. (En Uzağından Unutuşun)
• Yavaş yavaş vakit terimini yitiriyorlardı; Dış dünyadan aldıkları son izlenim, tüm gün pencerenin önünden aşağı doğru kayarcasına inen kar tanecikleriydi… (Bir Gençlik)
• Dünyayı olduğu şeklinde görmeye cesaretiniz yok . Gözlüklerinizi takmalısınız… (Babam ve Ben)
• Mən divar donunda itib-batmışam. Divarın kölgəsinə qarışıb, onun rənginə düşüb görünməz olmuşam. Və mənə elə gəlir, məni bu qaranlıqdan çıxarmağa heç kimin gücü çatmaz. (Kimliyi Bəlli Olmayan Qadınlar)
• Bir hafiflik duyuyordum içimde. Hiç hiç kimseye verilecek hesabım, dilenecek özürüm, fısıldanacak yalanım yoktu.. (En Uzağından Unutuşun)
• “Bu elbiseyi sık giyer misiniz?”
  “Burayı kiraladığımda bu evde buldum. Önceki kiracıya ilişik olmalı”
  “Ya da bundan önceki yaşamınızda size aitti” (Mahallede Kaybolma Diye)
• İnsanlara hayallerindeki kişiyi yaşamaları için izin vermeliyiz. (Babam ve Ben)