Münşeat kimin eseri? Münşeat kitabının yazarı kimdir? Münşeat konusu ve anafikri nedir? Münşeat kitabı ne konu alıyor? Münşeat PDF indirme linki var mı? Münşeat kitabının yazarı Salih Mirzabeyoğlu kimdir? İşte Münşeat kitabı özeti, sözleri, yorumları ve incelemesi…

Kitap Künyesi

Yazar: Salih Mirzabeyoğlu

Yayın Evi: İBDA Yayınları

İSBN: Yok

Sayfa Sayısı: 177

Münşeat Ne Anlatıyor? Konusu, Ana Fikri, Özeti

“Münşeat”, muhtevası düzyazı tarzında ele alınmış bir yaratı değil, bir edebiyat nevi olarak kendini unsurlarıyla tanıtan “şiir” olmadığı benzer biçimde, aynı şekilde malum “mensur şiir” de değil. Onu “not defteri” kabilinden karalamalardan ayıran husus da, keyfiyet cihetinden karalama olmayan muhtevası ve mücerret şiiriyet belirten edası. Hususi bir biçim, bir usul adı; icadımın adı!

Münşeat Alıntıları – Sözleri

• Birbirimize yabancıyız biz; aşksız, vecdsiz, çilesiz, fikirsiz şahıs neyimi sevecek ki benim?
• gönlünü müsrifçe harcayanı severim
• fikirse düşünce kavgaysa kavga!
• “Allah için aşk ve Allah için buğz”
  düşünce bu düşünce
  zikir bu zikir!
• pek ateşliyim hâlâ ve yakmada
  beni kendi – düşüncem
• Allahsız olmak için yüreğini paralayana
  “ahmak!” derim ben – boşuna zahmet
  O’nsuz bir yer göster bana!
• Birbirimize yabancıyız biz
  aşksız vecdsiz çilesiz fikirsiz şahıs
  neyimi sevecek ki benim?
• ne kimsenin umurundayım
  ne kimse umurumda
  -uzun “ince” bir yolda-
  tek başıma!
• “Bir bakın şu lüzumsuzlara
  daima hastadır onlar
  safralarını kusarlar!”
• “O” doğruladığımız – haddimizce
  ve doğrulandığımız -inşallah!-
  kendisinde tükendiğimiz yolunca
  Yüceler yücesi demedi mi
  –”benim çektiğimi hiçbir Peygamber çekmedi!”
  varlık ıztırab anlamına gelir!

Münşeat İncelemesi – Kişisel Yorumlar

O GÜN BUGÜN
-“Uzun müddet aç oturdu ruhum
onların sofralarında!”
diyemem-şundan dolayı çocuk çağımdan
anladım-hadi diyelim sezdim
züğürtler sofrasını-o yazar(!) bu alim(!)
şu hazret(!)
ben onlardan olamam-dedim
bir ses aldı aklımı başımdan
işte benim Bilgem
ne güneşler doğup battı üstümden
pek ateşliyim hala ve yakmada
beni kendi-düşüncem!
Fakat onlar serin gölgede
alan kişi bekleyen fahişeler benzer biçimde
serin serin otururlar-her şeyde
bir tek izleyici olmak isterler
ve güneşin basamaklarda yandığı
yerlerde oturmaktan kaçınırlar!
Sokakta durup açık ağızla
gelene geçene bakanlar benzer biçimde
öylece bakarlar onlarda-hissiz
hatta tiksintiyle-asil düşücelere!-
gün gün satın alınandır gerçeklikleri!
İyi birer saattir onlar-sadece onları
doğru kurmaya bakmalı
yanlışsız gösterirler o vakit vakti
hafifçe bir seste çıkarırlar arada
Yirmidört saattir ufukları!
Birbirimize yabancıyız biz
aşksız vecdsiz çilesiz fikirsiz şahıs
neyimi sevecek ki benim?
tuzu kuru ve tehlikesiz
bir yaşam için “şey”ini bile
çıkarır gözden-özden bozuk
çoluk çocuk-mazallah
benzemeseler bari babalarına!
Ben başları üstünde dolaşıyorum-gerçek
ve benim istediğimi isteyemedi
isteyemez onlar-aman
onlar benzer biçimde olmayın siz çocuklar
dünyanın açıkgözü ahiretin enayisi! (Hamza)

MÜNŞEAT (Önsöz-Bayramlık): Salih Mirzabeyoğlu’nun şiirlerinden oluşan bu yaratı “Önsöz” adıyla 1981’de İbda yayınlarının 5. eseri olarak yayınlanmıştır. Daha sonrasında cezaevindeyken “Önsöz”ü de kapsayan yeni şiirlerle “Münşeat” ismiyle 2004 senesinde gösterildi. Fikrî ve hikemî muhtevayı öne alıcı “Münşeat usulüyle” yazdığı şiirlerden oluşur. Salih Mirzabeyoğlu, “Münşeat”ı, lûgat mânâsının haricinde, iştikakları ile alakası içinde yeni bir usûl olarak takdim eder.
“Ortasındayım ben eserimin
çocuklarıma gidiyorum
ve onlardan dönüyorum
evlatları uğruna “insan”
mükemmelleştirmelidir kendini
anlamadığınız bu sizin –bayağılar
çocuklarınızdan oldukca seviyorsunuz kendinizi!”
Keyifli okumalar temennisiyle… (vaqqas vakur)

Münşeat PDF indirme linki var mı?

Salih Mirzabeyoğlu – Münşeat kitabı için internette en oldukca meydana getirilen aramalardan birisi de Münşeat PDF linkidir. İnternette ücretli olarak satılan bir çok kitabın PDFleri bulunmaktadır. Ancak bu PDF’leri yasal olmayan yollarla indirmek ve kullanmak hem yasalara hem de ahlaka aykırıdır. Yayın evlerinin sitesinden PDF satılıyorsa indirebilirsiniz.

Kitabın Yazarı Salih Mirzabeyoğlu Kimdir?

Salih Mirzabeyoğlu ya da gerçek adıyla Salih İzzet Erdiş ( 10 Mayıs 1950; Erzincan, Türkiye – 16 Mayıs 2018; İstanbul, Türkiye), İslami Büyük Doğu Akıncıları Cephesi (İBDA/C) örgütü lideri olmakla suçlanıp yaşam boyu hapse mahkûm olan 22 Temmuz 2014’te tekrardan yargılama talebi kabul edilerek tahliye olan Kürt asıllı Türk ozan, yazar.

Salih Mirzabeyoğlu, Erzincan’da dünyaya geldi. İlkokulu 1965 senesinde Eskikent’de Fatih İlkokulu’nda, ortaokulu 1968 senesinde Mehmetçik Ortaokulu’nda tamamladı. Yazı ve şiirleri lise yıllarında Babıali’de Sabah gazetesinde yayımlanmaya başladı. 15 yaşlarında Necip Fazıl Kısakürek ile karşılaştı ve Nakşibendî tarikatına katıldı.

Mirzabeyoğlu’nun adı 1970’lerde duyulmaya başladı. İslâmî gençlik hareketlerinden kabul edilen Akıncılar’ın kurucusuydu. Gençliğinden itibaren “Millî Görüş” gömleğini üzerine giymişti. Salih Mirzabeyoğlu’nun genç yaşına karşın sözüne saygınlık ediliyordu. Konferanslar veriyor, çevresinde gençler toplanıyordu.

Akıncılar Derneği’nin politikalarının savunulduğu Gölge ve Akıncı Güç benzer biçimde dergileri çıkarttı.

1975’te Gölge dergisini çıkarttı ve ilk kez Mirzabeyoğlu soyadını orada kullandı. 12 Eylül Darbesi’nde sağ kesimin istismar edilen adları içinde öne çıktı. Diğer siyâsî suçlular benzer biçimde Sıkı Yönetim İdaresi tarafınca hakkında tutuklama sonucu çıkartıldı fakat bu süreçte tutuklanamadı. 1984 yılından itibaren yazı hayatına ve Büyük Doğu ve İBDA-C hareketindeki faaliyetlerine ağırlık verdi.

1991 senesinde Körfez Savaşı’nın akabinde oluşan siyasal atmosfer içinde tutuklandı.

İstanbul 6 No’lu Devlet Güvenlik Mahkemesi (DGM), 1999 senesinde İBDA-C lideri Salih İzzet Erdiş’i (Salih Mirzabeyoğlu) “Anayasal düzeni tabanca diretmesiyle değiştirmeye kalkışmak” suçundan, eski TCK’nın 146/1. maddesi uyarınca idam cezasına çarptırıldı. Erdiş hakkında verilen idam cezası, 23 Eylül 2002 tarihinde uyarlama yapılarak ağırlaştırılmış müebbet hapis cezasına çevrildi.

2014 senesinde tekrardan yargılanma talebi mahkeme tarafınca kabule kıymet görüldü ve Bolu F Tipi Cezaevi’nden tahliye edildi.

2018 senesinde beyin kanaması sebebiyle Yalova Devlet Hastanesi’ne kaldırıldı. 7 Mayıs’ta beyin ölümü gerçekleşen, ondan sonra İstanbul’daki Dr. Siyami Ersek Göğüs Kalp ve Damar Cerrahisi Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ne nakledilen Mirzabeyoğlu, 16 Mayıs 2018’de 68 yaşlarında yaşamını yitirdi.

Salih Mirzabeyoğlu Kitapları – Eserleri

• Yaşamayı Deneme
• İstikbal İslamındır
• İdeolocya ve İhtilal
• Tüm Fikrin Gerekliliği
• Necip Fazıl’la Başbaşa
• Sahâbîlerin Rolü ve Mânâsı
• İbda Diyalektiği
• Anafor
• Kültür Davamız
• Başyücelik Devleti
• İslama Muhatap Anlayış
• Yağmurcu
• Gölgeler
• Telegram
• Aydınlık Savaşçıları
• İşkence
• Tarihten Bir Yaprak
• Üç Işık
• İnsan Erkek ve Kadın
• Adımlar
• Damlaya Damlaya
• Dil ve Anlayış
• Marifetname
• Münşeat
• Kayan Yıldız Sırrı
• Kökler
• Hikemiyat
• Müjdelerin Müjdesi
• Büyük Muztaribler 1
• Anafor “Kalemin Yaz Dediği”
• Hukuk Edebiyatı
• Hakikat-i Ferdiyye -Çöle İnen Nur-
• Şiir Ve Sanat Hikemiyatı
• Parakuta
• Tilki Günlüğü 1
• İman ve Tefekkür
• İktisat ve Ahlak
• Büyük Muztaribler 2
• Elif “Resim Redd Kökündendir”
• Büyük Muztaribler 4
• Büyük Muztaribler 3
• Madde Nedir?
• Hırka-i Tecrid
• Berzah
• Sefine
• Tilki Günlüğü 4
• Tilki Günlüğü – 2
• Esatir ve Mitoloji Güneş ve Ay
• İnsan – Büyük Doğu İBDA (Cilt 1)
• Tilki Günlüğü 3
• Ölüm Odası – B-Yedi / Matla Beyitler
• Ölüm Odası – B Yedi / Tarih
• Tilki Günlüğü – 5
• Kavgam-2
• Kavgam – 1
• Ölüm Odası b-yedi Nedim-i Kadim
• Üç Işık
• Tilki Günlüğü – 6
• Erkam
• Büyük Doğu İBDA (Cilt 2)
• Furkan / Lugat-ı Salihun
• Ölüm Odası: Nedim-i Kadîm

Salih Mirzabeyoğlu Alıntıları – Sözleri

• Gerçekten mühim olan bir tek felsefe meselesi vardır; intihar. Hayatın yaşanmaya değip değmediği hususunda bir hükme varmak, felsefenin temel sorusuna karşılık vermektir. (Telegram)
• Aynı vagonda, ayrı istikametlere giden insanlık… Aynı gayelilik yolunda süzülen, kâinat treni… (Gölgeler)
• Tarafımız ne şu, ne bu, bir tek İslâmdır!.. (Adımlar)
• Acaba Türkiye’deki İnsan Hakları ihlâlleriyle bunca meşgul devletler, Bosna’da ve Çeçenistan’da olup bitenler karşısında niçin bu kadar ilgisizdirler? (Başyücelik Devleti)
• Dedi ki:
  —“Kelâm, süngü ve mızraktan daha tesirlidir….” (Kökler)
• Ham film… dışarıdan gelir.
  Alıcı,verici makineler… dışarıdan gelir.
  Lâboratuar malzemesi… dışarıdan gelir.
  Senaryo… ecnebi filmlerden aparılır.
  Sanatkâr… yabancı artistlere özenir.
  Ve:
  İşbu filmin bir tek seyircisi yerlidir.O da tam değil… (İktisat ve Ahlak)
• Karşısındakinin yanlışını göstermekle kendi doğrularını bulabileceklerini sananlar, düşünce sahibi olmak ve gerçeği bulmak bir yana, başka alternatif getiremediklerinden dolayı, yanlış da olsa karşı düşünceyi tersinden yaşatanlardır. (Kültür Davamız)
• – ” (…) Ruh, sadece kılığına büründüğü şeylere âit görünüş hususiyetlerine nazaran anlaşılır ve kendi öz zâtı bilinmeyen kalır; bu husus, “ruhtan size çok az şey bildirildi” meâlindeki âyetle durağan(durgun)…
  Büyükler belirtmişlerdir ki, ruha âit hakikatin bilinememesinde, İlâhî sır karşısında insan idrakindeki aczin belirmesine dair bir hikmet vardır; ve buna ölçme edilirse, İlâhî hakikati idrakte acz zarurî olmak lâzım gelir ve en üstün algı budur…” (Sefine)
• “ne uzlaşma, ne teslim
  ne hiçlik
  yalnız mutlak fikirde birlik
  yalnız mutlak fikrin iktidarı” (Aydınlık Savaşçıları)
• Allah’ın lâneti, İslâm’ın cihat emrini reddedenlerin, cihâdı baltalamaya çalışanların, İslâm’ı sövgü düzeninin çeşnisi bir acube hâline sokmaya çalışanların ve tüm bu tarz şeyleri İslâm’ın hoşgörüsü olarak sunmaya yeltenenlerin üzerine olsun!.. (İbda Diyalektiği)
• Bu sebeple insan, hakikati arar ve onun düzeninin hasretini duyarken, yaradılışında kendisine biçilen “hakikati” dikkatsizlik etmektedir. (Tüm Fikrin Gerekliliği)
• – ” (…) “Velilik bir mecburiyettir!” diyen Batılı yazarın, aklî planda mecburiyeti kabul ederken, gene aklî plandan da olsa işaret etmesi ihtiyaç duyulan hakikati, adresi gösterememesi…
  Batılı, metodik düşünme ve kılı kırk yarma hususunda bir mükemmel; fakat havada kalmaya mahkûm…” (Berzah)
• – ” (…) Atom altı parçacıklar yaşamına âit hakikatlerle uğraşırken, günlük yaşam-tabiî yaşam dediğimiz dünyamıza âit hakikatlerle alâkamızı kopartmamak gereği. Ki, “hâdiseye yanaşan insan şuuru” dediğimiz dava, atom altı parçacıklar dünyasında oldukca daha derin olarak, tecrübede insanoğlunun etken olarak direkt doğruya müdahil unsur rolünü gösteriyor; orada, eşyayı, birebir bizimle ilgili, bizlerden bağımsız genel geçerli bir hakikat olarak ele alınamaz niteliğiyle farkediyoruz. Besbelli ki, iş bizi de aşan bir müessire doğru gidiyor; öyleyse ikimiz de istidatlarımızla “eşyanın hakikati” işinin içindeyiz. Tecrübede insanoğlunun müdahil-bağımlı görevi, bunu gösteriyor. Bu sorun, ruh ve akıl, ruh ve nefs, ruh ve madde benzer biçimde karşıtlıklarda, akıl-nefs-madde’nin üstüste gelen kavramlar oluşunda görülüyor (Madde Nedir?)
• Ne aşkınız aşka, ne hırslarınız hırsa, ne gamınız gama, ne neşeniz neşeye benziyor; dostlukta hodbin, kinde korkak ve fedâkarlıkta gösterişçisiniz! (Marifetname)
• – ” (…) “Bizi kulluktan çıkarıp, fert (ferd) meydana getiren Cumhuriyet” cinsinden salak ifâdelerin, İslâm bir yana, mücerret düşünce edebiyatı içinde de yerinin olmadığı, üstünde durduğumuz meselelerden anlaşılmıyor mu? Güya “kulluk” kelimesinin düşüklük mânâsına nisbetle bir hörölenme ve şahsiyet edâsında olduklarını sanan bu hödükler, “şahsiyet”in “abid”likten doğan bir “acı çekme ve muzdarip olma” mânâsını, ilim edinmenin de bu mânâyla ayniyetini biliyorlar mı? Batı felsefesinde, müstakil bir “varlık” ve “varoluş” ekolü olan “Personalizm-şahsiyetçilik” davasını, meselelerini? Hayata dair ne bildiğiniz gibi ki, yaşamın tertibine dair fikriniz (!) bir mânâ ifâde etsin?
  “Bir hayata çattık ki, hayata kurmuş pusu!” çığlığı bir şey diyebilir mi size? Aleks Carrell?” (Büyük Muztaribler 2)
• – ” (…) Husserl: Kendime baktığım vakit, bazı bilgiler görüyorum, sezgilerim var ve bunun yanında şüpheler, kuşkular…
  Bilgilerimle ve hayâllerimin gerektirdiği davranışlarla yaşıyorum; bir bakıma, tüm bunların ortasında kendimi yitirmişim. Bilgilerimin, hayâllerimin ve davranışlarımın haricinde acaba ben neyim? Özümün saf bilgisine, mutlak hakikate varabilmek için tüm bilgilerimi, hayâllerimi, davranışlarımı unutmam gerek; kendimi araştırırken, bende ve çevremde ne var ise, bir çantaya koyup ortadan kaldıracağım, tüm verilmişlerden soyunacağım.
  Böylece, asla kuşkuya kapılmaksızın mutlak olarak var diyebileceğim biricik varlığı, “ben”imi inceleyip tasvir edebileceğim. Bu ruhsal bir araştırma değildir, şundan dolayı psikoloji beni bilgilerim-hayâllerim-davranışlarımla beraber ele alır; oysa ben, tüm bunlardan soyunuyor ve bir tek bir fenomen olarak kalıyorum. O hâlde yapacağım bu araştırma, fenomenolojik bir araştırma; kendimi bir fenomen-görünen olarak inceleyeceğim ve tasvir edeceğim. Kendimdeki ve çevremdeki her şeyi paranteze alınca (ortadan kaldırınca), ortada mutlak ben kalıyorum. Kendimden başka hiçbir şeyin şuuruna varamam ve kâinatı kavramak istiyorsam ilkin kendimi anlamalıyım; kaldı ki kendimden başka hiçbir şeyi kavrayacak durumda da değilim. (Husserl’e nazaran, buradaki öncelik bir vakit önceliği değil, bir fikir düzeni önceliğidir; şundan dolayı vakit da paranteze alınmıştır.) Kendimi kavramam için bir bilinç faaliyeti gerçekleştirmeliyim. Ben’im için kendimi belli eden tek şey vücudumdur; vücudum tüm nesneler içinde “ben” e en yakın biricik nesnedir. Peki vücudum ne türlü bir nesnedir? Dıştan bakıyorum, gördüğüm bir cisimdir; içten bakıyorum gördüğüm bir organdır, cisimden bambaşka bir şey olan canlı bir organizmadır. Demek ki, vücudum, hem cansız bir cisim, hem de canlı bir organizmadır; başka bir ifâdeyle, canlı organizmam cansız bir cisimli bir şeydir. Bu bir ikilik değil, tekliktir. Organizmalılık ile cisimlilik, vücutta beraber vardır: Ben vücutlu-ruhlu bir bütünüm, vücudumu ruhumdan ve ruhumu vücudumdan atamam, her ikisini de beraberlik içinde taşımak zorundayım, şundan dolayı ben sadece böylelikle ben’im. Ben, müşahhas psiko-fizik bir bütünüm; bir cisim (madde) olan vücudumun bununla birlikte algı-idrak organı olması, vücudumun kendi kendine verilişini de açıklamaktadır. Ben, başkalarını algı ettiğim benzer biçimde, kendi kendimi de algı etmekteyim: Sol elim fail olur ve sağ el nesnemi algılar. Vücudum bir tek bir idrak organı değil, bununla birlikte hür olarak kullandığım bir irade organıdır…
  “Ben”i, vücudumda emreden bir varlık olarak yaşarım, her şeyi vücudumla denerim ve kâinata vücudumla açılırım; ruhu ve maddesiyle vücudum, ölçümdür ve çevreye dair her şey-bilgiler-hayâller ve davranışlar onunla mânâ kazanırlar…
  Uzak ona nazaran, yakın ona nazaran, sağ ona nazaran, sol ona nazaran, ötesi ona nazaran, berisi ona nazaran. Bana verilen her şey vücudumla verilir, daha doğrusu her şeyle beraber bana vücudum da verilir. Başkayı bilebilmek için, “ben”i bilmek zorundayım. (Husserl, böylece tüm nesneleri ve küllî oluşları insan şuuruna bağlamakta, ferdi insan şuuruyla özdeşleştirmektedir) Kendi “ben”imden başkasının “ben”ine iyi mi geçebilirim? Başka “ben”, bana direnebilen “ben”dir. Başkasının vücudunun, sadece kendi vücudumla mânâ kazanabileceğini öğrenmiş bulunuyorum ve başkasını sadece kendi vücuduma dayanarak algı edebilirim. (Husserl buna, “mânâ aktarması” diyor; ona nazaran data, nesneye yönelen failin şuurudur.) Ama başkasının vücudunu, kendi vücudum olarak değil, başkasını vücudu olarak algı edebilirim: İkisi arasındaki benzerlik’ten dolayı, kendi vücudumdan aldığım vücut anlamını, başkasının vücuduna aktarırım. Başka vücudun benim için başkasının vücudu olarak varolabilmesi, kendi vücudumun örnek olmasıyla mümkündür. Kendi vücuduma bakarak başka vücudun ne işe yaradığını bilebilirim; aktarma ve tedâîyle… Bu tedâî, nesnelerden birinin kayarak öbürünün mânâsıyla birleşmesidir. Bilgilerimin, hayâllerimin, davranışlarımın tümün kaldırıp paranteze alıp ortadan kaldırmışım ve “görünen-fenomen” den başka hiçbir bilgim, bilgim olmayınca da hatırlamam yoktur. Dünyalı olarak hiçbir aracıdan yararlanmıyorum ve fenomenolojik tasavvurlarımı fikrî bir tecritle elde ediyorum. (Husserl’e nazaran düşünme, ruhsal bir akt-hareket değil, fikrin vakit ve mekândan soyutlama edilmiş muhtevasıdır.) Yaşadığım dünyayı daha iyi kavramak ve tekrardan oluşturmak için, fenomenolojik metodla çalıştığım sürece, yaşadığım dünyadan isteğimle vazgeçmişim; demek ki çalışmam, dünya dışı bir çalışmadır. Elde ettiğim tasavvurları da bu açıdan değerlendirmek zorundayım; yâni, onlara hiçbir data, hayâl ve davranış katamam. Elde ettiğim fenomenler -meselâ, vücut derken sözünü ettiğim fizyolojik bir vücut değil- bir tek cisimli ve ruhlu mutlak bir bütündür. Kendi vücudumdan aldığım bir mânâ aktarmasıyla başkasının vücudundan başkasının “ben”ine geçmektir. Başka “ben”i, ilkin, vücudumun idrakine dayanarak bir cisim olarak buluyorum. Onu deneyebilirim. Denemelerim esnasında bu cisme âit olan bir “ben” görüyorum ve bir tek bir kanadını gördüğüm kapının görmediğim kanadını iyi mi algı edebilirsem, vücudunu gördüğüm başkasının “ben” ini de öylece algı edebiliyorum. Bu, bir varsayım, bir tahmin, bir sezgi değildir; direkt doğruya bir idraktir. Vücut, ruhlu bir cisimdir; ruh vücutta kendini verir. Bu verilişi, kendi vücudumda iyi mi yaşamışsam, başkasının vücudunda da kıyasen öylece yaşarım. Başkasının benini algılayışım, elbet orijinal bir algı değildir; başkasının benini dolaylı olarak, onun vücudu dolayısıyla algı etmekteyim ve bu onunla yakınlık kurma tecrübesiyle gerçekleştirilmiştir.. Böylece onun benin, kendi benim benzer biçimde yaşamaya başlıyorum; ve kendi benimi hiçbir kuşkuya kapılmadan iyi mi biliyorsam, başkasının benini de öylece bilmekteyim. Bu data bana, tek başıma yaşamadığımı öğretecektir; ben, “ego”sunun içinde kapanık tek “ben” değilim ve fenomenolojik ego’nun uçsuz bucaksız sahasında başka benlerle birlikteyim. Artık fenomenolojik mânâda başkası benim için öylesine temel bir varlık olmuştur ki, onu kendimden ayıramam. Şimdi biliyorum ki, kendi benimin içinde bir yabancı yaşamaktadır, içimde başkaları var. Demek ki ben, onlarla beraber, çevremle beraber benim; dışta kendimi bulmak, dışa bakarak içi ayarlamak benzer biçimde bir usûlle, kendimi daha bir aydınlık görüyorum. Kendimden başkasına gittim, başkasından da kendime döndüm; besbelli ki “ben-insan”, sadece başka insanlarla vardır, varlığımı başkasına borçluyum. Kendimi aydınlık olarak kavrayabilmek için, başkalarıyla beraber olmam gerekiyormuş; o hâlde kâinat, benim için değil, bizim içindir. (Böylece, fertten yola çıkılmakta ve topluma varılmaktadır.) Bu netice beni alemşümûl bir beraberlik içinde bulunan “insan-kültür-cemiyet-tarih” dünyasını idrake götürüyor; “geist-dünyası”na… Ben, işte bu şekilde bir dünyada yaşamaktayım. İnsanın çevresi, tek başına yaşayabileceği bir çevre değildir ve çevre tabiî olarak başkalarıdır. Bu çevre, ferdin başkalarıyla paylaşmış olduğu, fakat kendi payını almış olduğu bir çevredir; bu şekilde bir ortamda yer almışım ve mecburi olarak bulunduğum nokta, tarihîliktir, tarihî bir zorunluluktur. Öyleki ya; konuştuğum dil, bağlı bulunduğum anane onlarındır ve varlığım bu sayısız başkalar içinde kımıldamaktadır. Kendimi denemem bana başkasını, başkasını denemem bana dünyayı, dünyayı denemem bana kâinatı, kâinatı denemem bana oldukca daha aydınlık olarak kendimi vermiştir. Kâinat, dünya, başkaları ve ben, birbirimizi denemekle aydınlanabiliriz.” (Büyük Muztaribler 2)
• unutulmuş bir duyarlıktı sabrımız
  dönemin örttüğü eski bir yerde. (Anafor “Kalemin Yaz Dediği”)
• “Hakim bir davayı temsil ettiğime göre, mahkum tavrı takınmayacağım tabiidir!” (Hikemiyat)
• Gerçek kahramanlar sevenlerinin yüreğinde gülümser ve heykelleri çevresinde düzmece tılsımlar örülmesine gereksinimleri yoktur. (Tarihten Bir Yaprak)
• Bende kıymet görünen her şeyde, ben Necip Fazıl’ın kendisiyim! (İslama Muhatap Anlayış)