Oppenheimer Film İncelemesi (Analizi – Eleştirisi)

Oppenheimer Film İncelemesi, eleştirisi, yorumu, analizi, ekşi lügat yorumları, karakterleri, imdb puanı şeklinde aramalarınıza yorumguncel.com!

Oppenheimer Film İncelemesi hakkında

Bu senenin en sansasyonel filmlerinden kabul edilen Christopher Nolan’ın son filmi Oppenheimer’ı sonunda seyretme fırsatı bulduk. Bir Nolan filmini beyaz perdede seyretme şansı elde etmek açısında kesinlikle beyazperdeye gitmeye kıymet bir film bulunduğunu kolaylıkla söyleyebiliriz.

Son aylarda fragmanları ile, sahneleriyle, oyuncularıyla ve reklamları ile Oppenheimer’ı seyretmek için çokca sebebimiz oldu kuşkusuz. Ancak filme gidince Barbie filmi ile beraber meydana getirilen PR emekleri olmasa da bu filme gitmek ve seyretmek bir sinefil fazlaca zor olmasa gerek diyoruz.

Oppenheimer Film İncelemesi

Filme gelirsek, Cillian Murphy’nin filmdeki performansı fazlaca merak ediliyordu. Robert Downey JR’nin de o şekilde. Zira film öncesi en fazlaca öne çıkan adlar kuşkusuz onlar olmuştu. Film tarihsel bir süreci işleyen parçalarla başlıyor. Oppenheimer’ın yaşamını araştırmadan gittiyseniz filme, ilk olarak vakaları çözmek zor olabilir. Zira yakın geçmişten uzak geçmişe devamlı seyahat yapıyoruz. Bu seyahat birazcık yorucu olsa da hikayeyi anlatmak açısından da oldukça mühim. Birazcık informasyon edinerek gitmek sizi daha da rahatlatabilir doğal olarak.

Olay örgüsünün başlardaki akışı filmin ortalarına doğru ana temaya daha fazlaca süre verilmesi ile genişliyor. Oppenheimer’ın kariyerinin zirve noktalarını geleceğe gitmeden seyretmek keyif veriyor. Ve doğal olarak Manhattan Projesi’nin en stresli zamanlarını da filmdeki kişiliklerle beraber yaşıyorsunuz. İlk tecrübe etme yapılmış planı yapıldığında verilen 20 dakikalık süre size de uzun geliyor. Sonrası ise o anlatılan ünlü patlama sahnesi. İnsanı yönden perspektifler verilerek sunulması bizim gözümüze daha hoşgelen tarafıydı. Gerçek bir patlama çekilmesi kuşkusuz filme etkiyi artırıyor fakat iyi efekt olsaydı da biz onu gene izlerdik fakat perspektifin daha mühim bulunduğunu düşünüyoruz. Patlama anında Robert’in nefes nefese kalışı, ani gelen patlamanın getirmiş olduğu etkisinde bırakır ve patlamayı izleyen direkt fizikçilerin yüzüne yansıyan ifadeler kesinlikle sizi de o ana götürüyor.

Oppenheimer’ın kariyeri dışındaki aşk yaşamı da senaryoda geniş yer edinen bir mevzu olmuş. Jean Tatlock meselesi kısa sürse de meselenin özünü anlamamız için yeterince süre tanınmış gibiydi. Eşi ile olan ilişkisini de yer yer verilmesi ve doğru zamanlara yerleştirilmesi filmin daha iyi olmasında tesir sahibi. Emily Blunt’ın bu mevzuda kafi bir performans sergilediğini de söyleyebiliriz. Jean karakterinde Florence Pugh’u daha fazlaca çıplak görmek ise birazcık ilgi için yapılmış şeklinde geldi bizlere. Olmasaydı da olurdu sanki o görüntüler.

Matt Damon’ın karakterini de es geçmeyelim doğal olarak. General görevi ile Damon, filmin en etken karakterini canlandırdı. Filmin kim bilir ilk bir saatinde görünmeyen karakter sonlara doğru fazlaca mühim bir noktaya geldi. İmaj açısında da mühim bir karakter olduğu kanaatindeyiz. Performans açısında da başarıya ulaşmış bulunduğunu söyleyebiliriz.

Zirveden düşüşe bir Oppenheimer serüveni

Sonlara doğru Oppenheimer’ın kariyer zirvesinden tartışılan bir adama dönme sürecini izledik. Bu bölümde Robert Downey’ın Straus karakterini de uzun uzun seyretme şansımız oldu. İlk başlangıçta kötü karakter bulunduğunu idrak etmek birazcık zor oldu. Yanındaki kendisini eleştiren çalışanı ile kötü karakter bulunduğunu anladığımızı da söyleyebiliriz. Oppenheimer’ın kariyerini yerle bir etmeye and içmiş bu karakter bir fazlaca olayın arkasından çıkan isim oluveriyor. O süre zarfında Cillian Murphy’nin Çöküşüne dair fazlaca iyi performans sergilediğini söylemek zorundayız. o çöküşü, stresi ve bir şeylerin kaybettiğini seyirciye geçirmek zor bir iş ve onu Murphy başarıyor.

Fena adamlığın daha doğrusu işgüzar bir siyasetçi rolünü de Downey kuşkusuz iyi oynamış. O şekilde ki sonlara doğru Straus karakterinin attığı her adım sizi gıcık etmeye başlıyor. İçine dönen ve yapmış olduğu emek verme yüzünden içsel çatışma yaşayan Oppenheimer’ı da sorgu odasında izlerken, siz de haksızlığa uğramış birini görüyorsunuz.

Ve eşi tarafınca devamlı savaşmamakla eleştirilen Oppenheimer’ın adaletsizce meydana getirilen sorguda bile sabrını ve öfkelenmemesini izlerken, sizde birazcık hak veriyorsunuz. Ama tüm bunlara karşın kötü karakter Straus’ın sonunda istediğini alamaması ve Oppenheimer’ın kaybettirilen itibarını birazcık almış olmasından kıvanç duyuyorsunuz.

Oppenheimer Film İncelemesi (Sonuç)

Filmden çıkarılan bir özet ise şu. En sonunda Oppenheimer şeklinde atom bombasının ortaya çıkmasında çalışan ve başaran birinin fena biri bulunduğunu düşünebilirsiniz. Alfred Nobel’in dinamiti bulması meselesi şeklinde bu bombayı da meydana getiren bir insan. Ama o bombanın atılma emrini veren şahıs değil. Yapan bu işte elbet suçlu sayılabilir. Ama o bombayı atmayı karar verenin yanında yapanın suçu neredeyse hiçtir. Bilim kötüye kullandığında çıkan bir sonucu ve bu sonucu o işi meydana getiren bilim insanının hayatına etkilerini izlerken siz de düşünüyorsunuz.

Ya Oppenheimer bu bombayı yapmayı başaramasaydı nolurdu? Binlerce insan ölmemiş mi olurdu? Amerika gene de zalimlikle bu savaşı sona erdiren taraf mı olurdu? Japonya bugünkü Japonya olur muydu?

Hiçbir süre bilemeyeceğimiz bir paralel evren…