Kitap Künyesi

Yazar: Arkadaş Zekai Özger

Yayın Evi: Ve Yayınevi

İSBN: 9786058519558

Sayfa Sayısı: 144

Sakalsız Bir Oğlanın Tragedyası Ne Anlatıyor? Konusu, Ana Fikri, Özeti

Arkadaş Z. Özger’in ölümünün üstünden kırk bir yıl geçti. İlk yayımlayacağı kitabın adını Sakalsız Bir Oğlanın Tragedyası koymak istiyordu: “Ne vakit yayımlarsam yayımlayayım adı bu olacak!” Erken ölümü sebebiyle yerine getiremediği ve şairin vasiyeti olarak kabul ettiğimiz isteği bu kitapla yerine geliyor.

Kitapta yer edinen şiirler Kenan Yücel tarafınca titiz bir çalışmayla derlendi. Yaşarken dergilerde yayımladığı şiirler tek tek incelenerek, karşılaştırılarak kitaba aktarıldı. Kitapta tüm şiirlere ilişkin detaylı notların yanı sıra, Kaynakça, Şiir Başlıkları Dizini ve İlk Dize Dizini de içeriyor. Bu eleştirel basımla ölümünün kırk birinci senesinde Arkadaş Z. Özger’i saygıyla selamlıyoruz!

Kitabın tüm gelirleri Arkadaş Z. Özger Kitaplığı’nın oluşturulması için bağışlanmıştır…

Sakalsız Bir Oğlanın Tragedyası Alıntıları – Sözleri

• üzme kendini bu kadar
  sana umudu öğretemeyenlerin suçu mu var
  bak yeryüzü ne kadar geniş
  ne kadar dar
• ah iyi mi ayrılır aşk ve dostluk birbirinden
  can canı sever ötesi yok bunun çocuk
• Bir bitimin en tehlikeli başlangıcında
• Ağlamak acıların yontulmuş biçimidir.
• Ben hüznün, ben gölgemin kiracısı
  Yeni bir ev değiştirmekten
• Yıldızlar sayılmaz: özlem uzakta
  Hasreti bir ben bilirim
  Bir de gecenin gözlerindeki baykuş
• düşürmem sigaramın ucundaki külü ben
• Zira tüm sarhoşluklar birazcık Freud’un alkolsüz sayıklamalarıdır.

Sakalsız Bir Oğlanın Tragedyası İncelemesi – Kişisel Yorumlar

Çoklar Sokağında Bir Yalnız: “hep kurşunlamışlar yalnızlığı çoklar sokağında
herkesler var olmuş
bir sen ben ölmüşüm
ölmüşlük ne ki yaşanmamış mutluluklarda
ölmüştük ne ki tutkusuz yaşamlarda”
5 Mayıs 1973 senesinde Ankara/Kızılay’da hemen hemen 25’inde gencecik bir fidan düşer yere, kimsesizdir, bir başına. Çoklar sokağında bir yalnızdır, ölümünü bekler öylece. Yeğeni şu şekilde der İsmet Tokgöz’e; “Biraz geç kalsak kimsesizler mezarlığına gömülecekti dayım”
Tıpkı kendisinin doğduğu yıl öldürülen, öldürülmeden bir yıl ilkin şu demek oluyor ki 1947’de gazetesine şu satırları yazıp;
“Biz istiyoruz ki, bu topraklar üzerindeki insanlar, kafalarında taşıdıkları fikirlerden dolayı değil, bu yurdun ve bu halkın yararına yahut zararına yaptıkları işlerden hesap versinler. Bu iş incelenirken, koltuğuna ısınmış beş on hazır yiyicinin menfaati, keyfi değil, milletin hayrı düşünülsün.”
Tam bir yıl sonrasında gene aynı şekilde kafasına almış olduğu darbelerle canice katledilen, cenazesinin 6 ay süresince yerde kalmış olduğu, sonrasında bir mezarın bile fazlaca görüldüğü Sabahattin Ali şeklinde. Ya da kendisinden seneler sonrasında hemen hemen 19’da “vurmayın, öldüm…” demesine karşın gene aynı şekilde vahşice dövülerek öldürülen Ali İsmail şeklinde.
Rakamlar, seneler, adlar, yaşlar, şehirler değişti fakat yöntem hep aynı kaldı.
Vurdular, öldürdüler ve hiçbir ceza almadılar.
Tezer Özlü der ya hani, “Burası bizim değil, bizi öldürmek isteyenlerin ülkesi” diye işte tam o noktada durduk ve sıra kime gelecek diye bekliyoruz. Neyse…
Arkadaş Zekai Özger, 1948’de Bursa’da dünyaya geldi. Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Basın ve Yayın Yüksek Okulu’ndan mezun oldu. TRT’nin Ankara bürolarında çalıştı. Soyut, Forum, Papirüs, Yordam, Dost, Yansıma dergileri ve Ulus gazetesinin kültür-sanat sayfalarında şiir ve yazıları yayımlandı.
Kısacık ömründe iki şey peşini asla bırakmamıştı. Birincisi ailecek çektikleri yoksulluktu. ‘Tamirat’ adlı şiirinde yaşadıkları yoksulluğu şu şekilde anlatmıştı;
“ne kadar üstelesem yanlış bir değişimi
bir proleterin oğlu olduğuma inandıramıyorum kimseyi
inandıramıyorum babama bir proleter bulunduğunu
çünki dönem o dönemmiş
(…)
ablalarım kalıntı toplarmış pazardan
ağabeylerim buz satarmış
babamsa işyar ayakkabılarının tamiratına
nefretini yamarmış
annem bir sabır küpü
annem bir acı küpü
acıyla beslemiş yüreğini
yoksulluğu ve açlığı acıyla doyurmuş
ve acıyla büyütmüş bebeğini
acıyla doğurmuş”
Onu yoksulluktan daha fazlaca etkileyen ve yaşamı süresince peşini bırakmayan ikinci şeyse, 8 yaşlarındayken yakalandığı ostomyolit adlı kemik hastalığıydı. Bu hastalık onu onlarca defa ameliyat masalarına yatırmış, aylarca koltuk değnekleriyle dolaştırmış. Sonunda savaşı kazanmış Arkadaş fakat sağ bacağı kısa kalmış olduğu için yaralı bir asker olarak çıkmış savaşından. Bu durum onu fazlaca etkilemiş. İnsanların onunla alay etmesi Arkadaş’ın duyarlı kalbine derin yaralar bırakmış. Bu yaraları da şiirlerinde belirgin bir halde göstermiştir.
Ahmet İnam onun için, “Onca acıya karşın, gülümseyen bir şiirdi o” der.
‘Kurdeşen’ adlı şiirinde hastalığını şu şekilde anlatır;
“Sonrası mı?  sonrası ostomyolit işte
bir çeşit kemik hastalığı
sağ bacağı ve sağ bacağa asalak olur
en fazlaca sağ bacağa
sekizbuçuk yaşlarındayken asalak olur
yirmibirlere kadar beraber büyürsünüz
sonrasında hep beraber büyürsünüz
en fazlaca o büyür siz küçülürsünüz
(…)
sağ bacağım topaldır benim ve incelmiştir
onunçin incedir yüreğim
onunçin aksarım hayata ve denize”
Bu hastalık onu annesiyle birbirine asla kopmayacak derecede bağlar. Şiirlerinin en hususi yerlerine yerleştirir annesini. Dost dergisinde çalışırken, Sina Akyol’un gönderilmiş olduğu bir şiirde ‘ana’ sözcüğünü ‘anne’ olarak değiştirir. Nedenini sorduklarında ise, ” ’Anne’ şeklinde incelikli söylemek varken, ‘ana’ şeklinde kalınlıklı söylenmişi olmaz olsun” der. Anne sözcüğünü hep daha ince ve daha değişik söyleniş eder. Beyaz Ölüm Kuşları, Hüzün Mevsimi şeklinde en duygu yüklü şiirlerinde annesini daima yaşatır. Anne onun için imge ile gerçeklik içinde gidip geldiği bir sözcüktür.
“sözgelişi mevsim kışsa yağmur yağıyorsa 
sözgelişi annem de yoksa yanımda 
sözgelişi, şimşek de çakıyorsa ben fazlaca korkarım ağlarım
(…)
-ana bana kurşun dök. yakarma oku. üfle ana 
ana ben daha fazlaca küçüğüm. bana ninni söyle ana
yalnızım. bunu hep söylüyorum 
yalnızım. bunu hep söylüyorum
(…)
-ana ben fazlaca yalnızım. benim başka sevgim yok 
içimde utanç çiçeği şeklinde büyüyor hü”
Şiirlerinde en fazlaca hüzne rastlarız. Hüznün, sevdanın, kavganın adamıdır Arkadaş. Hem bireysel hem toplumsal şiirler yazmıştır. Toplumcu şiirleri artık ustalık eserleridir.
Sevgiyi, “Tragedyanın kaynağı, yaşamın kökeni, insanı var kılan umut” olarak tanımlamıştır.
Şiire sarılmasının sebebi dünyaya kendisini katmak istemesidir. Hayatın kamusallığıyla yaşantısının tekilliği arasındaki gerilimi gündelik dilin olanaklarıyla ortaya koyacağını anlamıştır diyor İsmet Tokgöz Arkadaş için.
Ki bu tekilliği şiirlerinde defaatle görürüz.
“sustukça çoğalıyor tekliğim
ah benim sıska yüreğim
ah benim kimselere söz geçiremez yüreğim
(…)
tekliğim
bitkin ve kanadı kırık kuştur
hüznün yapraklarında gölgelendiği
(…)
yoruldum
değiştirmekten kanını yüreğimin
ne vakit bitecek
bu hüzün”
Turgut Uyar, Attila İlhan, Metin Eloğlu şeklinde şairlerden etkilenmiştir. ‘Uyarca’, ‘İlhanca’ başlıklı birkaç şiir de yazmıştır. İlhan Berk ve Ece Ayhan’ı, ikinci Yeni’yi en fazlaca bulandıran, negatif yargıya vardıran şairler olarak görmüştür.
Okumak isterseniz eğer;
Uyarca; http://www.siirparki.com/azozger14.html
İlhanca; https://eksisozluk.com/attila-ilhan-gibi-siir-yazma-rehberi–798139
Aslında onun bir çok şiirini duymuşsunuzdur.
Mesela ;
Onur Akın – Çam Kolonyası

Sadık Gürbüz- Pencere

Ahmet Kaya – Alnında Dağ Ateşi

24 Ocak 1971’deki SBF Yurt Baskını esnasında Sinan Kazım Özüdoğru’nun “Arkadaşlar, çıkmak isteyen çıksın, kapıları kapatıyoruz” sözüne rağmen yurttan çıkmayan 300 şahıs arasındadır Arkadaş. Tabii sonrası yurda silahlı, sopalı hücum arkasından günlerce gözaltı işkenceleri…
O günü de şiirine yazar Arkadaş; http://www.siirparki.com/azozger1.html
Kardeşine, “Kötü vurdular, hem de çok kötü” der. Ve iki yıl sonrasında beyin kanamasından gencecik yaşta bir sokak ortasında hayata gözlerini yumar.
“Ne zaman yayımlasam adını, Sakalsız Bir Oğlanın Tragedyası koyacağım” söylediği şiirlerini yayımlama fırsatı olmamıştır Arkadaş’ın. Dergi ve gazetelerde piyasaya çıkan şiirleri ölümünden sonrasında derlenip ilkin ‘Şiirler’ adıyla, ikinci basımda ise ‘Sevdadır’ adıyla yayımlanmaya devam eder. 2014’te ailesi son isteğini yerine getirip kitabın adını ‘Sakalsız Bir Oğlanın Tragedyası’ olarak değiştirir ve Arkadaş’ın şiirleri aslolan adına kavuşur.
“Zekai… Arkadaş Özger şu demek oluyor ki…
-Tamirat’ın şairi.
‘Ne kadar üstelesem yanlış bir değişimi
bir proleterin oğlu olduğuma inandıramıyorum kimseyi
inandıramıyorum babama bir proleter bulunduğunu’
diyen Zekai…
Birlikte yitirdiğimiz
günleri yaşamın
zalim, sabırsız günleri…
Hukuğun, SBF’nin, ODTÜ’nün
falan günleri… onlardan bigün,
bir Mayıs günüydü,
ben, Şevket, Oğuz…
bir güzel gömdük ince bedenini
Üzerine çiçek
ve toprak attık…”
Sina Akyol
Ne vakit bu türküyü dinlesem aklıma Arkadaş gelir, Sabahattin Ali, Ali İsmail, öğretmen Aybüke Yalçın ve bu topraklardan gencecik yaşta yok edilen daha nice can.

İnsanların ırk diye, renk diye, din diye, kim diye ötekileştirilmediği yalnız iyi insan ve fena insan diye ayrılmış olduğu bir dünyaya uyanmak dileğiyle… (Gül)

Kitabı Zekai Özger öldükten sonrasında arkadaşı şiirlerini bir araya getirerek yayımlatmış. Güzel ve anlamlı bölgeleri olmasıyla birlikte bazı kısımlarda müstehcen bir ekip kelimeler de içeriyor. Ozan hakkında düşünce edinilmesi açısından güzel. Hatta son bölümünde başka şairleri şiirleştirerek hatırlatmayı denemiş fakat bence pek başarıya ulaşmış olamamış. Benim gene de en beğendiğim şiiri Sadık Gürbüz’ün de seslendirdiği “Pencere” şiiri oldu. (Saliha Akyol)

Kitabı çıkınca koyacağı adını söylemiş hemen hemen hayattayken, yaşamın kendisinden çalınacağını bilerek bir ihtimal. Şiirlerinde yaşam var, açlık var, yoksulluk var, direniş var. Tanrı’yı sorguya çekme, hesap sorma, suçlamak var. Aşkta var bir ümit kırıntısı. Kendi kendine ‘arkadaş’ adını koymuş bir insanoğlunun hüzün dolu şiirleri. Sözcük şiirinde söylediğin;
‘bir çiçek solmuşsa koklandığı içindir
rengini dünyaya bıraktığı içindir’.
Bugün edebiyat kokuna özlem, ve biz renklerine daha alışkın, daha hoşnut. Keşke daha çok yaşatabilseydi insanlık seni, daha fazlaca okuyabilseydik seni. Özlemle… (Hüseyin Yurtal)

Sakalsız Bir Oğlanın Tragedyası PDF indirme linki var mı?

Arkadaş Zekai Özger – Sakalsız Bir Oğlanın Tragedyası kitabı için internette en fazlaca meydana getirilen aramalardan birisi de Sakalsız Bir Oğlanın Tragedyası PDF linkidir. İnternette ücretli olarak satılan bir çok kitabın PDFleri bulunmaktadır. Ancak bu PDF’leri yasal olmayan yollarla indirmek ve kullanmak hem yasalara hem de ahlaka aykırıdır. Yayın evlerinin sitesinden PDF satılıyorsa indirebilirsiniz.

Kitabın Yazarı Arkadaş Zekai Özger Kimdir?

Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Basın Yayın Yüksek Okulu’ndan mezun oldu. TRT’nin Ankara bürolarında çalıştı. 1970 öncesinde okulunun polislerce basılmış olduğu bigün, çıkan vakalarda başına ağır darbeler aldı. Aradan seneler geçtikten sonrasında 5 Mayıs 1973’te sokakta ölü bulunmuş oldu. Beyin kanamasından öldüğü belirlendi. Arkadaşları, ölümünü okulun basılması esnasında başına almış olduğu ağır darbelere bağladılar. Dergi ve gazetelerde gösterilen şiirleri ölümünden sonrasında “Şiirler” adlı bir kitapta toplandı (1974). Daha sonrasında aynı kitap “Sevdadır” adıyla Mayıs yayınlarınca Mart 1988’de gösterildi. Şiir yazdığı yıllardaki üniversite ortamının da etkisiyle ölüm ve cinsellik mevzularını sık sık işledi. Bir çok arkadaşının aksine devrin sert siyasal şiir geleneğine uymayıp kendi yalnız yolunu oluşturduysa da ölümünden sonrasında adı akıllarda kalan arkadaşları değil o olmuştur. Tahir Abacı’nın da söylediği şeklinde en çok da fazla Arkadaş’a yakışmıştır bu kimlik.

Arkadaş Zekai Özger adına, İzmir’de Mayıs Yayınları tarafınca 1996’dan bu yana her yıl şiir ödülü verilmektedir.

Arkadaş Zekai Özger Kitapları – Eserleri

• Sevdadır
• Sakalsız Bir Oğlanın Tragedyası
• Şiirler

Arkadaş Zekai Özger Alıntıları – Sözleri

• Ağlamak acıların yontulmuş biçimidir. (Sakalsız Bir Oğlanın Tragedyası)
• Yüzümü okşa birazcık,
  Zira yorgunum.
  Uzun bir yoldan gelmişim tabanlarım çatlak.
  Gövdem kan içinde, yüreğim ağrıyor.. (Sevdadır)
• Göğü kucaklayıp getirdim sana
  kokla
  açılırsın. (Sevdadır)
• “Sevgilim
  bugün
  helva yedim şarap içtim göğe uzandım
  avuçlarımda hüzünlü bir aşk
  ince kemikli bir eli okşuyorum
  göğü okşuyorum
  yabani bir diken batıyor avuçlarıma
  bir çakıyla parmağımı kesiyorum yanlışlıkla
  sanki bilerek yanlışlıkla kesiyorum
  sanki aşkı kesiyorum
  aşk parmağımda yanlış bir yar..” (Şiirler)
• Ben hüznün, ben gölgemin kiracısı
  Yeni bir ev değiştirmekten (Sakalsız Bir Oğlanın Tragedyası)
• Sevgili acı! Bugün ne de güzelsiniz.. (Sevdadır)
• Başını omzuma yasla
  göğsümde taşıyayım seni
  gövdem gövdene can olsun (Sevdadır)
• Ben acele severim insanı, bir ihtimal bundandır acele yıkılışım. (Sevdadır)
• dün geldim
  geç kalsam da bağışlanır
  bir bahar bozumuydu yola çıktığımda
  yüzümde suçlu bir merak
  kalbim heyecandan telaşlı
  gözlerimde ısırgan bir hüzün vardı
  hüzün: hep bilinir
  bir afyon çiçeğidir önceleri
  dalayan bir ısırgan yoncası olur sonrasında
  dalayan ve uyandıran o afyon uykusundan
  dün geldim
  acı sırtımda tabiy
  yolum uzundu
  yanımda asla fotoğraf yoktu
  dağlara baktım: dağıldım
  yollara baktım: yoruldum
  gece ayışığı içtim, dudaklarım kurudu
  gündüz böğürtlen yedim, dilim buğulandı
  siz görmeliydiniz o kanı
  bir dağ çiçeği sevdasına bin arı öldü
  tam ordan geçiyordum, gördüm diyebilirim
  aman iyi mi petekti öyleki
  iyi mi baldı
  böğürtlen şeklinde kırmızıydı
  kan şeklinde saydam
  bir acayip kokuydu, onun kokusuydu
  dayanamadım, eli titrekti fakat
  yedim yedim kalbim çatladı
  sevdam o dağ çiçeğinde kaldı
  dün geldim, anca geldim
  usumda vızıldayan bin arı ölüsü
  heybemde onarımı ihtiyaç duyulan bin iğne
  ilkin kendi etime
  dün geldim
  hoş mu geldim
  hoş olmayan şeylerden geldim
  bir kentten geçtim ki canım titredi
  sıtma kabusuyla sallanıyordu uzaktan
  girişte insanoğlu gördüm, asla görmediğim
  fakat sanki biryerlerden tanıdığım, yemin
  edebilirim
  iğrenç suratları vardı, insandan fazlaca
  cüzzamlı bir köpeğe benziyorlardı
  kuru birer ağaç altına çömelmiş
  çürümüş bir dalı kemiriyorlardı
  omuzlarında soyulmuş yılan derileri
  ellerinde pas tutmuş makaslar
  iki ucu da kırık
  tam ben yanlarından geçiyorken
  elma ağaçlarının çiçeklerini kesmeye başladılar
  ben sanki tarihini bilmiyormuşum şeklinde
  bakır çalığı bir kasede
  elmanın kanını sundular
  geldim ya, iyi mi geldim
  bir elimde tarih atlası
  bir elimde güneş humması
  soğutulmaya zorlanmış bir çöl kızgınlığından
  bir kum fırtınasının
  asil kumcuklarından geldim
  yorgundum, susamıştım, dilim kuruydu fakat
  gördüğüm serap mıydı, gerçek miydi
  bilirim ben
  çölün tam ortasında sonsuz bir ışıltıydı
  yedibin rengi yansıtan renksiz bir kuyuydu
  duruydu, aydınlıktı, yaz gökleri gibiydi suyu
  uzanıp avuçlasam benimdi
  öyleki yakın, öyleki kolay, öyleki dokunsam
  ah o kervancıbaşı
  ah o sırmalı soyguncu
  ve ellerinde kesik adım atar ve zebellah ordusu
  birden beliriverdiler tam kuyunun başlangıcında
  ellerinde kan sızıtan kesik başları
  tan kuyunun ağzından sarkıtıyorlardı ki
  ne olduysa o anda oldu
  kızıl bir bulut ağdı kuyunun ağzından göğe
  bulut değil
  bir devin alev saçan soluğuydu
  arkasından görkemli bir kum fırtınası
  kum değil
  devin çocuklarıydı saçılan
  ah görmeliydiniz o savaşı
  ne kanlı kervancıbaşı
  ne zebellah ordusu
  dayanamadılar kum fırtınasının şiddetine
  çöl mü yarıldı
  kuyu mu büyüttü ağzını
  kızgın çöl kavuşunca dinginliğine
  bir ben vardım kuyunun başlangıcında diri
  ve herşeyi görebilen sıhhatli çöl tanığı
  öğrendim çöl kızgınsa öfkesi nice olur
  kum fırtınasında neler yapılır
  iyi mi yok edilir çöllerin sırmalı
  soygun kervancıları
  gördüğüm serap mıydı, gerçek miydi
  bilirim ben
  bir elimde güneş humması
  bir elimde tarih atlası vardı
  zaman dardı
  kanarak içtim de kuyunun duru suyundan
  uçar şeklinde aştım çölü o sonsuz ışıltıdan
  dün geldim
  dün ben nerden geldim
  ezberlenip unutulmuş bir sıkıntıdan geldim
  adı konulmamış bir düşten geldim
  terlemiş balıklar gördüm, rengi bozulmuş mavilikler
  kabaran denizler şeklinde coşkun sürücüler
  kılçığı beynine saplanmış gözsüz balıklar gördüm
  trollenmiş deniz tarlası, iyot vurgunu
  derya içindeydim de hani deryayı gördüm
  ufak balığı gördüm, ardında büyük balık
  bir su ağası şeklinde güçlü ve saldırgan
  oh balık, ufak balık, can balık
  anasının kuzusu, deniz kokulum
  söyle yavrum, söyle gözüm, söyle kılçığım
  kim dokundu senin pullanmamış derine
  kim kıydı senin o tazecik gövdene
  denizde kum şeklinde dolgun pullarıyla
  doymaz mı büyük balık ufak balığa
  fakat gördüm ya sonunda
  derya içindeki deryayı
  büyük balık ufak balık izini sürmekteydi ya
  birleşince ufak balık yüzlercesiyle
  şaşırıp kaldı büyük balık
  şaşırıp kalmadım amma
  ne de keskinleşmiş dişleri ol mahilerin
  unutulmaz bir deniz anası şeklinde büyüdü gövdeleri
  kıymık kıymık oldu gövdesi büyük balığın
  anladım
  nice olsa da
  denizde kum, büyük balıkta pul
  birleşince
  edemezmiş küçükleri kendine kul (Şiirler)
• Yıldızlar sayılmaz: özlem uzakta
  Hasreti bir ben bilirim
  Bir de gecenin gözlerindeki baykuş (Sakalsız Bir Oğlanın Tragedyası)
• Elbet geçer
  bu hüzün mevsimi
  bir baykuş bir serçe ile dost olduğu gün
  O gün size luğu de anlatacağım (Şiirler)
• “Göğü kucaklayıp getirdim sana..” (Sevdadır)
• “yoruldum
  değiştirmekten kanını yüreğimin
  ne vakit bitecek
  bu hüzün.”.. (Şiirler)
• “Ağzıma konacak kış kuşları nerde” (Şiirler)
• düşürmem sigaramın ucundaki külü ben (Sakalsız Bir Oğlanın Tragedyası)
• Başını omzuma yasla
  Göğsümde taşıyayım seni
  Gövdem gövdene can olsun’ (Sevdadır)
• Zira tüm sarhoşluklar birazcık Freud’un alkolsüz sayıklamalarıdır. (Sakalsız Bir Oğlanın Tragedyası)
• üzme kendini bu kadar
  sana umudu öğretemeyenlerin suçu mu var
  bak yeryüzü ne kadar geniş
  ne kadar dar (Sakalsız Bir Oğlanın Tragedyası)
• yaşamak
  bizim en eski çağlardan kalma yanık türkümüz
  öylesine kısık ki sesimiz
  ne duyurmasını ne söylemesini biliriz
  Arkadaş Zekai Özger (Şiirler)
• Sustukça çoğalıyor tekliğim
  ah benim sıska yüreğim… (Şiirler)