Yargıtay’ın sekiz yıl çalmış olduğu işyerinden kovulan bir çalışan için verdiği mesai sonucu milyonlarca çalışanı yakından ilgilendirdiği belirtilerek resmi tatilde bir saat çalışan işçinin tam yevmiye alacağı aktarıldı. Yargıtay resmi tatillerde bir saat dahi olsa çalışan işçi için emsal durumunda bir karar verirken bu karara gore Yüksek Mahkeme; “işçi ulusal bayram ve genel tatil günlerinde 1 saat dahi çalışsa tam yevmiyeye hak kazanır” dedi.

ÖDENMEDİĞİNİ İDDİA ETTİ

Sekiz yıl çalmış olduğu işyerinden kovulan satış temsilcisi, İş Mahkemesi’nin yolunu tuttu ve fazla mesai ve hafta tatili alacaklarının ödenmediğini, işyerinde bir öğün yiyecek ve servis uygulamasının bulunduğunu, tüm resmi ve dini bayramlarda çalışmasını sürdürdüğünü sadece alacakların kendisine ödenmediğini iddia etti.

TAHSİLAT TALEP ETTİ

Davacı; averaj iki ayda bir Doğu Anadolu Bölgesi’nde bir ay süre ile görevlendirildiğini, ödenmesi ihtiyaç duyulan saha primlerinin yalnız iki kez ödendiğini iddia ederek kıdem tazminatı, fazla mesai alacağı, resmi ve dini bayram alacağı, hafta tatili alacağı ile saha prim alacağının tahsilini istedi. Davalı ise iddiaları reddederken mahkeme davanın kısmen kabulüne hükmetti. Ancak bu karar her iki taraftan da temyiz edildi.

YARGITAY’DAN KARAR ALINDI

Yargıtay 9. Hukuk Dairesi ise emsal özellikte bir karar aldı. Yargıtay tarafınca resmi dinlence günlerinde bir saat dahi meydana getirilen çalışmanın karşılığında tam yevmiye ödenmesi gerektiği hatırlatıldı. Yargıtay tarafınca alınan kararda ise şu ifadelere yer verildi:

“İş Kanunu’nun 47. maddesindeki açık düzenleme karşısında ulusal bayram genel tatillerde çalıştığı anlaşılan davacının çalıştığı her bir ulusal bayram genel tatil günü için ilave 1 yevmiyeye (aylık maktu ücret/30) daha hak kazandığı gözden kaçırılmıştır. Hesaplamanın çalışılan saat üzerinden yapılması hatalıdır. İşçi ulusal bayram-genel tatil günlerinde 1 saat dahi çalışsa tam yevmiyeye hak kazanır. Hüküm altına alınan alacakların net mi yoksa brüt mü olduğunun hükümde belirtilmemesinin infazda tereddüte yol açacağı düşünülmemesi de hatalı olup, bozmayı gerektirmiştir.”